اروگوئه را بیشتر بشناسیم
بخش سیزدهم
اروگوئه، کشوری در جنوب شرقی آمریكای جنوبی است. اقتصاد صنعتی این کشور، عمدتاً وابسته به فرآوردههای نفتی، تجهیزات حمل و نقل، ماشینهای الکتریکی و پردازش مواد غذایی است. برزیل و آرژانتین، شریکان عمدۀ تجاری اروگوئه هستند. یکی از معدود کشورهای آمریکای جنوبی است که دسترسی به آب پاک را برای کل جمعیت خود فراهم کردهاست. صادرات گوشت و پشم اروگوئه در اواخر قرن بیستم، ثروت کلانی برای آن به ارمغان آورده است. این کشور، در سال ۲۰۰۰ یک میلیارد دلار حیوان خانگی صادر کرد.
اروگوئه از نعمت حدود ۵۰۰ کیلومتر ساحل زیبا و دیدنی برخوردار است [وزارتخانهها، سازمانها و نهادهای خدمتگزار، با ویلاها و مجتمعهای مسکونی خود، ساحلشان را مثل ما قُرق و اختصاصی و نابود نکردهاند]. تقریبا سه چهارم اروگوئه را پوشش علفزار در برگرفته است.
در سال ۲۰۱۳ دو موضوع بحثبرانگیز ازدواج همجنسگرایان و همچنین تجارت ماریجوانا در این کشور قانونی اعلام شده است. مردم این کشور، دوست دارند خانههایشان نام و عنوان داشته باشد، به همین دلیل است که هر مجتمع در کشور نام ویژۀ خود را دارد. پس از سورینامه، دومین کشور کوچک آمریکای جنوبی است.
سیگار کشیدن در مکانهای عمومیِ بسته ممنوع است. تقریباً یک سوم جمعیت آن سیگار میکشند، به همین دلیل اقدامات شدیدی برای جلوگیری از این عادت تصویب شدهاست.
پرچم ملی اوروگوئه دارای ۹ نوار و یک خورشید با چهرۀ انسان در گوشۀ سمت چپ بالاست. در سرود ملی بلند این کشور، سطری است که میگوید: «هیچ کس به تصویر خورشید، توهین نخواهد کرد». تبلیغات تجاری در سطح شهر، توسط بلندگوهایی که بر روی ماشینهای کوچک و بزرگ نصب شده، عادی است و کسی به این همه سروصدا اعتراضی ندارد.
مونته ویدئو، پایتخت اروگوئه، در طول دورۀ استعماری، مرکز تجارت برده در آمریکای جنوبی بود. در نتیجه، حداقل ۱۰ درصد از جمعیت کشور از نسل همان بردگانند. در سال ۱۹۱۳، اروگوئه قانونی تصویب کرد که به زنان اجازۀ درخواست طلاق داد. از سال ۲۰۱۵ تقریباً ۹۵ درصد برق خود را از منابع تجدیدپذیر تولید میکند.
و این هم مطلبی از ویکی پدیا در بارۀ یکی از شگفتیهای تاریخ این کشور:
«پرواز شمارۀ ۵۷۱ نیروی هوایی اروگوئه، یکی از بحث برانگیزترین حوادث هوایی رخ داده بر فراز کوههای آند است. در طی این پرواز یک هواپیما در روز ۱۳ اکتبر ۱۹۷۲ با ۴۵ سرنشین سقوط کرد. بازماندگان نهایی این سانحه که ۱۶نفر بودند در ۲۳ دسامبر ۱۹۷۲ (۷۰ روز پس از سقوط) پیدا شدند. بیش از یک چهارم از مسافران در لحظات اولیۀ سقوط، مرده و بقیه نیز از سرما و گرسنگی و بر اثر جراحات شدید درگذشتند. افراد باقیمانده در ارتفاعات و در مقابله با سرمای وحشتناک، دوران بسیار سختی را گذراندند. آنها برای بقای حیاتشان مجبور شدند از بقایای بدن دوستان مردهشان تغذیه کنند. گروههای جستجوگر تا هفتاد و دو روز بعد از حادثه هیچ خبری از بازماندگان حادثه نداشتند. تا اینکه دو تن از بازماندگان حادثه، پس از دوازده روز راهپیمایی و با کمک یک روستایی شیلیایی، توانستند خبر دهند که عدهای زنده ماندهاند.»
بر اساس این حادثۀ شگفت، کتابهای فراوانی نوشتهاند و فیلم سینمایی مشهوری نیز در بارۀ آن ساختهاند.
ترجمۀ بهادر باقری